Zes maanden Liva liefde

Lieve Liva,

Het is zes maanden geleden dat papa en ik jou voor het eerst ontmoette. Zes maanden geleden dat ik na maar vier uur weeën wegpuffen de verloskundige in de ogen keek die zei dat ik mocht gaan persen. Zes maanden geleden dat ik diezelfde verloskundige aankeek en we in die blik beide wisten dat je er bijna zou zijn, ik je haartjes al kon voelen in het warme water van het bad waarin ik aan het bevallen was. Zes maanden geleden waarop onze wereld om 13:22 even stil stond en niks of niemand er nog toe deed toen ik jou zelf aanpakte en op mijn borst legde. Zes maanden geleden dat jij lieve Liva ons papa en mama maakte. 

Ik ben emotioneel omdat de tijd mij door de vingers glipt. Sinds jouw geboorte lijkt de tijd nog veel sneller voorbij te gaan dan het altijd al deed maar de tijd krijgt zo’n andere betekenis. De tijd betekent nu het veranderen van jouw snoetje, nieuwe mijlpalen en het vergroten van mijn hart, wel een duizend miljoen keer lieve Liva. 

Als ik foto’s terugkijk van jouw prille begin dan zie ik zo’n ontzettend klein baby’tje, zo puur, zo rozig, zo lief slapend en zo ontzettend mooi. Als ik nu naar je kijk dan zie ik een prachtig, lief, ondernemend, grappig en vrolijk meisje. Kind wat ben je mooi en wat staat de tijd je goed, ook al zou ik nog wel een keer terug willen naar de allereerste dagen van jouw leven. 

Ik schrijf je deze brief omdat ik je wil laten weten hoeveel ik van je houd, hoeveel je papa van je houdt en hoe geliefd je bent door iedereen. Jij bracht nieuw leven in onze familie, daar waar ik de laatstgeborene was en onze familie al zo lang geen kleine kinderen meer kent breng jij een lach op ieders gezicht en is iedereen dol op jou. In woorden kan ik niet uitdrukken wat een vreugde je brengt. 

Zes maanden geleden lieve Liva, zes maanden. Hoe kan het zo snel voorbij gaan? Het voelt als de dag van gisteren dat ik een positieve zwangerschapstest in mijn handen had. Ik die zo nuchter reageerde terwijl de wens naar jou zo diep geworteld zat. Je vader was emotioneel en daardoor landde ik ook op de aardbodem. Ik was zo bang je los te moeten laten, dat het niet goed zat, dat ik het eerste trimester weinig heb kunnen genieten. Van je papa moest ik echter vertrouwen hebben in mijn lichaam, in jou en daarom liet ik mijn angsten in het tweede trimester los en genoot ik volop van jou in mijn buik. Mijn grootste wens ging in vervulling en ik dacht “als ik je maar veilig op mijn buik heb”, dan is het goed, dan kan er niets meer misgaan en heb ik er grip op. Maar lief kind van mij wat had ik het mis, je maakte mij mama maar mama zijn gaat gepaard met duizend nieuwe zorgen. Toen je op mijn borst lag kwamen er een miljoen nieuwe onzekerheden. Groei je wel genoeg? Ben je gelukkig? Doe ik het juiste? Heb je het te warm? Of misschien te koud? En dat zijn nog maar de kleine zorgen die ik om je heb.

Nu ben ik bang dat je met je hoofd op de grond komt als je te enthousiast aan het rollen bent en je speelkleed wel het formaat van een postzegel lijkt te hebben. Ben ik bang dat je ooit gaat vallen en je je knieën bezeert, of een bult op je hoofd krijgt. Het liefst stop ik je voor altijd onder mijn vleugels lieve Liva, maar je moet groeien en bloeien en de wereld ontdekken. Met vallen en opstaan. 

In zes maanden tijd heb jij je ontwikkelt tot zo’n leuk meisje. Je lacht, kirt, giebelt en maakt lol. Je eet sinds een ruime week oefenhapjes en eet dit weg alsof je nooit anders hebt gedaan. Je rolt om en om en om. Waar je eerst zo’n hekel had aan tummytime lig je nu het liefst op je buikje en spuugt vervolgens je hele omgeving onder. Je krijgt al zes maanden borstvoeding waar ik zo trots op ben, we hebben het zo ontzettend moeilijk gehad in het begin maar nu zijn we een heel goed team. Een paar dagen geleden ontdekte ik je eerste tandjes en inmiddels zijn ze helemaal door en groeien ze steeds een beetje groter. Als ik naar dat hele kleine baby’tje kijk op de foto kon ik me toen niet voorstellen hoe je nu zou zijn, wat me te wachten stond en dat weet ik voor de komende zes maanden ook niet. Het is zo bijzonder hoe je je niet kan voorstellen hoe dat piepkleine gezicht uit zou groeien naarmate de tijd verstrijkt maar ik in dat piepkleine snoetje nog zo goed onze Liva zie. 

Het is je halve verjaardag en er staan nog zoveel mijlpalen voor de deur. De pauzeknop die zoek ik allang niet meer want die is er niet. We ondergaan de tijd samen met alles wat de tijd ons brengt en elke fase is fantastisch. Je bent geen klein baby’tje meer maar je zult voor altijd mijn baby blijven en ik zal voor altijd terugverlangen naar de babybubbel van de kraamtijd waarin ik jouw haartjes streelde en elk plekje van je lichaam bedekte met kusjes en hele dagen aan je snuffelde omdat je zo lekker rook. Tegelijkertijd verheug ik me op alles wat nog komen gaat, dat je ooit gaat lopen, echt met me kan kletsen, je eigen willetje steeds duidelijker wordt en we voor altijd een topteam zullen zijn. 

Lieve Liva, ik probeer voor jou de moeder te zijn die je verdient, naar mijn beste kunnen. Ik doe alles met zoveel liefde voor jou, samen met je papa. Er zijn geen twee mensen die meer van jou houden dan wij doen, en ik hoop oprecht dat we altijd zoveel en nog meer van jou zullen houden en jij van ons. 

Lieve Liva, fijne halve verjaardag.

Kus van mama en papa