Thuisblijfmama
Voordat ik deze blog begin wil ik benadrukken dat ik absoluut niet oordeel over de situatie van anderen. Ik hoop dat iedere mama kan doen waar zij gelukkig van wordt. Of dit nou als werkende of als thuisblijfmama is. Iedere keuze is goed en volg vooral je hart!
Al voordat ik zwanger raakte hadden Wes en ik het erover. Onze kinderwens was zo groot maar was het haalbaar met mijn baan in de kraamzorg zonder familie om ons heen waar we op terug konden vallen? We besloten dat de tijd het zou leren en dat onze kinderwens groter was dan welke baan ik ook zou hebben. Nog voordat Liva geboren werd regelde ik met het werk dat ik een halfjaar onbetaald verlof zou opnemen na mijn gewone verlof. De reden hiervoor was dat ik Liva niet zo klein al zoveel dagen naar een kinderdagverblijf of gastouder wilde brengen. Voor Wes is minder werken absoluut geen mogelijkheid (hij runt een eigen bouwbedrijf) en de zorg voor onze dochter zou volledig op mijn schouders rusten. Wanneer ik terug aan het werk zou gaan zouden we op een kraambed van acht dagen, zes dagen opvang nodig hebben voor onze Liva.
De maanden verstreken, ik bleef met buikpijn nadenken over hoe ik het moest gaan doen en ondanks dat mijn onbetaalde verlof er nog niet op zit moest ik gaan nadenken over het contract dat ik wilde zodra ik zou terugkeren. Opvang regelen voor zoveel uren bleek absoluut niet eenvoudig en voor ons niet haalbaar op een manier waar we met hoofd en hart achter staan. Het idee om bij Liva te blijven spookte al snel door mijn hoofd en Wes stond hier helemaal achter. Ik vond een knoop doorhakken alleen heel erg moeilijk, mijn baan opzeggen waar ik met zoveel liefde in gewerkt heb… de stempel “thuisblijfmoeder” krijgen en alle meningen van anderen…
Afgelopen week besloot ik het voordeel ervan te zien. De luxepositie die ik heb om te kiezen tussen werken of thuisblijven omdat we dat financieel kunnen. Hoe bijzonder mooi het eigenlijk is dat ik fulltime mama mag zijn, mijn aller allergrootste wens en tevens mijn allergrootste geluk. Ik ben zo’n mama die dat kan, die 24 uur per dag voor mijn dochter kan en mag zorgen en die daar ook echt vrede mee heeft en daar gelukkig mee is. De kogel was door de kerk, ik heb mijn baan opgezegd.
Desondanks hou ik absoluut mijn ogen en oren open voor een parttimebaan buiten de zorg. Wellicht in een kleine onderneming, een kids conceptstore of iets waar ik social media en schrijven (wat een grote hobby is) aan kan koppelen. Vaste dagen in de week zodat Liva vaste dagen naar bijvoorbeeld een gastouder kan. Dit is een wens voor langer termijn. Komt het nu op mijn pad dan zeg ik volmondig ja, maar ik vind het ook helemaal prima om voorlopig nog fulltime mama te zijn, fulltime voor Liva te zorgen en me te kunnen richten op andere dingen. Er is een deur gesloten, een hoofdstuk uit, maar ergens anders gaat heus wel een nieuwe deur open, een nieuw verhaal en als de tijd rijp is en het past bij mijn nieuwe levensfase, dan ben ik er klaar voor. Dromen najagen is iets waar ik altijd actief mee bezig ben, maar mijn grootste droom is al uitgekomen en de rest… dat komt vanzelf!
