Mijn eerste trimester
Er is dus onweerlegbaar bewijs dat er een klein mensje in je is gaan groeien, immers was de twintigste test nog steeds positief. Maar ik voelde niks… geen zere borsten, geen opgeblazen buik, niet misselijk, niet moe, niks. Tot ik vijf weken en een dag zwanger was en de hele lijst met kwaaltjes in de praktijk werden gebracht. Ondanks dat ze niet allemaal even prettig zijn vond ik het ook een geruststelling, het diende voor mij als bewijs dat het echt zo was en ik mezelf geen zwangerschap had aangepraat (ja echt, je gaat dingen denken).
Misselijkheid, lots of kots om het zo maar even te zeggen, supermoe en een zere voorgevel waar je u tegen zegt waren de rode draad in mijn eerste trimester. Desondanks maakte het me niks uit. Al moest ik op de fiets een rondje rond de aarde, ik had alles ervoor over. Ik keek enorm uit naar de afspraak met de verloskundige die met zeven weken gepland stond en ik was stikzenuwachtig of alles wel goed zou zijn. Gelukkig zagen we al snel een mooi kloppend hartje en kwamen eindelijk de tranen en de opluchting!
Het is allemaal hartstikke leuk om in de geboortezorg te werken, maar daardoor weet je ook veel en soms is dat teveel. Ik was vooral in het eerste trimester zo ontzettend onzeker en bang om het kindje te verliezen dat ik niet echt kon genieten. Ondertussen pieste ik netjes elke dag mijn kannetjes voor moeders voor moeders vol want ik had voldoende HCG om daar met vier weken al mee te mogen beginnen. Twaalf weken trouw gedaan omdat ik dat zo een geweldige organisatie vind (van de urine van zwangere vrouwen wordt medicatie gemaakt voor vrouwen waarbij zwanger worden niet vanzelfsprekend is).
Ondertussen telde ik de weken af richting de veilige zone, twaalf weken. Uiteraard geeft dit termijn nul garanties maar de kans op een miskraam wordt wel aanzienlijk lager. De misselijkheid en het spugen hielden ook vrolijk aan maar dit kon me nog steeds niks schelen. Met elf weken en vijf dagen stond de termijnecho gepland. Ik voelde me zo naar in de dagen voor die echo, ik had echt het gevoel dat het niet goed ging en het kindje met zeven weken gestopt was met groeien (nogmaals, je gaat de ergste dingen denken #hormonen) en toen de verloskundige de eerste minuten ons kindje niet kon vinden dacht ik dat mijn ergste nachtmerrie werkelijkheid zou zijn geworden. Tot er plots een handje voorbij zwaaide en ze toch ineens een volmaakt kindje in beeld kreeg met een sterk kloppend hartje!
Vanaf dat moment heb ik me voorgenomen meer te gaan genieten. Ik wilde mijn lichaam gaan vertrouwen in deze belangrijke taak en ik wilde elk moment van de zwangerschap bewust gaan beleven. En dat lukt! Met zestien weken namen de misselijkheid en het spugen af en voelde ik me weer meer mezelf worden. Mijn lichaam raakte gewend aan de gierende hormonen en dat was toch wel heel prettig. Ondanks dat ik misselijk werd van de hormonen heb ik geen last van emotionele buien, woedeaanvallen of andere gekkigheden en dat is vooral voor manlief heel fijn haha.
Op naar het tweede trimester, met een mooie babymoon in het vooruitzicht, het maken van Flipjes kamertje, een geregistreerd partnerschap en andere mijlpalen. Ik ben er klaar voor!
Liefs Nanda
