Bevallingsverhaal Fedde

Maandag 13 december, mijn uitgerekende datum. Het rommelt al dagen, af en aan menstruatiekrampen en voorweeën maar niks wat doorzet. Elke ochtend voel ik me zo teleurgesteld dat er weer een nacht voorbij is waarin er niks begonnen is. 

Om 19:15 heb ik een afspraak bij mijn verloskundige. Ze had aangeboden bij de vorige controle om me dan te gaan strippen. Aan het eind van de middag terwijl ik de was sta te doen voel ik een soort golfje in mijn buik, zachtjes en lieflijk maar ik herken het meteen. Dit heb ik bij Liva gevoeld maar dan keer duizend. Dit is een hele vroege voorstadium van een wee. 

Ik ga nog even naar de Kruidvat, we eten samen en brengen Liva naar bed. De golfjes komen af en toe maar ik ben nu vrij zeker: ik ga ergens deze dagen bevallen. Ik tijd naar de verloskundige toe en daar aangekomen vertel ik haar dat ik vermoed dat er een pril begin van mijn bevalling is opgestart. Ze checkt mijn bloeddruk; te hoog! Na zes keer meten moesten we concluderen dat hij echt te hoog was maar ze gaf me het voordeel van de twijfel en de kans om die nacht te gaan bevallen omdat je bloeddruk hoger kan zijn als je gaat bevallen. Er werd een afspraak voor de volgende ochtend gemaakt, als mijn bloeddruk dan nog te hoog was werd ik medisch, dag thuisbevalling. 

Vervolgens heeft ze me gestript. Ik had 3 cm ontsluiting en een verweekte en verstreken baarmoedermond. Super gunstig! Toch bedankt voorweeën. Het strippen deed daardoor ook totaal geen pijn. Daarna ben ik in de auto naar huis gereden en heb ik mijn moeder gebeld. Ik vertelde haar van mijn bloeddruk maar niks over het strippen. Ik weet dat ze kapot gaat van de zenuwen als ze weet dat ik (misschien) ga bevallen dus ze kon beter van niks weten. In de auto had ik duidelijk weer wat golven maar ik kon ondertussen gewoon praten, niks heftigs dus. 

Om 20:00 was ik thuis. Ik ben naar achteren gelopen en heb met Wes nog de afspraak bij de verloskundige besproken en samen gekeken naar het graafwerk van de kraan. We dronken wat en rond 20:30 ging ik naar boven om een beetje te rommelen en te douchen. Ik merkte wel dat er steeds vaker van die golven kwamen maar ik durfde het geen weeën te noemen. Rond 21:00 kwam ik uit de douche en bedacht ik me dat ik misschien moest timen om wat inzicht te krijgen. Inmiddels nam het wel in kracht toe. 

Ik begon te timen en al vrij vlot werd de app hysterisch met teksten als: ga naar het ziekenhuis, schakel hulpverlening in. Ik dacht ja joh, het zal wel, misschien is dit gewoon een valse start. Om 21:15 belde ik de verloskundige toch maar na aandringen van Wes. Ik was zo bang dat ze voor niks zou komen. De weeën kwamen inmiddels elke 3 minuten en hielden bijna een minuut aan. Wel vond ik het nog steeds goed te doen en stond ik puffend en wiegend met mijn heupen over de bar in de keuken als ze kwamen. 

Om 21:45 kwam de verloskundige. Ik kende haar niet want ze was nieuw bij de praktijk en werd nog ingewerkt. Ze wilde het hartje luisteren maar het duurde een kwartier voordat ze die gevonden had. Ik lag op de bank en intussen sprong ik elke 3 minuten op om de wee staand op te vangen, liggend was geen doen. Het waren zenuwslopende minuten, er ging van alles door me heen maar gelukkig hoorde we uiteindelijk luid en duidelijk het hartje van de baby! 

Iets na 22:15 toucheerde ze me op 4 cm. Ze vroeg wat ik wilde en of ze mijn vliezen moest breken. Ik gaf aan dat mijn geboortefotograaf een uur moest rijden en ik advies wilde over wanneer ik haar het beste kon bellen. Ze gaf aan dat als ze mijn vliezen zou breken het wel eens snel kon gaan maar dat ze andere wegging en over twee uur terug zou komen. Ik vond de weeën ondertussen echt al pittig en durfde het niet aan om mijn vliezen te laten breken, ik was bang dat ik het niet aan zou kunnen. De verloskundige ging met een collega overleggen en besloot vervolgens te blijven. Ik appte mijn geboortefotograaf dat ze maar in de auto moest stappen. Beter te vroeg dan te laat. 

Ondertussen had Wes het bad opgeblazen maar die moest nog wel gevuld. Ik besloot eerst even te douchen want pfff die weeën waren echt heftig, en ik had pas 4 cm ontsluiting, ik moest dit nog wel even vol gaan houden. Rond 22:50 ben ik naar boven gegaan om te douchen. Buik en rugweeën slingerde me om de oren en al snel in de douche merkte ik dat ik ze niet goed weggezucht kreeg. Ik begon te hummen om zo de weeën op te vangen, dit ging heel vanzelf. Op een gegeven moment zei ik tegen Wes die naast me stond: dat bad moet gevuld… hij zei me dat dat niet kon zolang ik onder de douche stond. Oh neeee! Uit de douche dus, terug naar beneden waar Wes het bad begon te vullen. Beneden aangekomen toucheerde de verloskundige me op 7 cm. 

Rond 23:15 kwam Marissa de fotograaf binnen, de kraamverzorgster die de bevalling zou assisteren en nog een verloskundige die eindverantwoordelijk was voor de verloskundige die er tot nu toe bij was. De kraamverzorgster nam het vullen van het bad over van Wes want ik hing met mijn armen om zijn nek de weeën op te vangen. Ik vond de weeën zó heftig. Uiteindelijk zei ik om 23:35 dat ik in bad wilde. Toen ik erin zat zei ik dat ik het zo warm had. Ik probeerde mezelf een houding te geven maar was nog zoekende naar wat prettig was. De eindverantwoordelijke verloskundige constateerde dat het water veel te heet was, 42,5 graden, en dat ik eruit moest. “Foetale nood” en dat soort termen fluisterde ze tegen haar collega maar ik hoorde het. Op dat moment om 23:43 voelde ik dat mijn vliezen braken en dat zei ik ook tegen haar. 

Met dat mijn vliezen braken ontstond er zo’n gigantische druk van onder. Ik raakte in mijn hoofd in paniek en riep: “enorme druk, enorme druk”! De verloskundige die ingewerkt werd raakte ook in paniek van de snelheid en zei dat ik moest gaan staan omdat ze het hartje wilde luisteren. Ik keek haar aan en heb daarna mijn ogen gesloten en ze niet meer open gedaan. Uiteraard kon ik écht niet meer staan. 

Ik hield uit een soort instinct mijn hand tussen mijn benen en heb één keer gegromd waarbij Fedde om 23:45 het water in schoot. Niks geen hoofdje dat eerst rustig kwam maar gelijk een heel kind. Ik heb hem met mijn ogen dicht gepakt, op me gelegd en werd overmand door emoties. Uiteindelijk hoorde ik aan Wes zijn emoties dat Fedde écht al geboren was. Ikzelf was echt even volledig uitgeschakeld op het moment dat mijn vliezen braken en alles me zo overviel. Fedde huilde kort en sliep daarna op mijn borst en daarna begon ik écht te landen. Ik dacht op dat moment nog: oh daar is onze jongen waarna ik besefte dat ik dat eerst maar eens moest controleren en ik even zijn been heb opgetild om te kijken of het écht wel een jongetje was. Wat een emotioneel moment. 

Na een korte periode ben ik uit bad gegaan omdat het echt te heet was. Toen ik ging staan ging ik bijna van mijn stokje maar het lukte me om met Fedde in mijn armen naar de bank te komen. Daar is de placenta geboren en mijn wens was een halve Lotus geboorte. Fedde is dus pas losgeknipt van de placenta nadat de placenta geboren was. Het was zó magisch. De kerstboom lampjes straalde, ik had super rustgevende muziek op staan en een gezonde zoon aan de borst. Wat hebben we gehuild van geluk, mijn grote wens ging in vervulling. De bevalling was heftig, kort maar zo magisch en liefdevol, ik had het niet anders willen doen. Zo gezegend! 

Fedde Joah – 13 december – 23:45