De dag van de test

Het is zondagochtend vroeg als ik opsta om een test te gaan doen. Wes ligt nog te slapen, we hadden besloten samen te gaan testen maar ik kon me niet langer inhouden en moest nodig plassen…

Eigenlijk had ik de dag ervoor al mogen testen maar ik durfde niet, ’s avonds zouden we uit eten gaan met een ander stel waarmee we goed bevriend zijn en zij vertelde me die week zwanger te zijn (pril, ze had net getest). Zo onwijs blij voor ze maar ergens wilde ik mezelf beschermen voor de teleurstelling. Eerst een avondje lekker genieten en kletsen over hun babygeluk en dan zou ik het de volgende dag wel zien als ik nog steeds niet ongesteld was geworden. Wel dacht ik echt ongesteld te moeten worden want ik had al dagen zeurende buikpijn, maar ergens diep vanbinnen dacht ik ook wel dat het raak kon zijn, heel dubbel. Het was dus zondagochtend en ik piste voor de zoveelste keer in een glas (ja van dat glas heb ik uiteindelijk afscheid genomen hoor geen zorgen) en ik deed de test…

Vooraf had ik altijd gedacht dat wanneer die test twee strepen zou laten zien ik in hysterisch snikken zou uitbarsten, ik drie ratslagen zou maken en tien minuten zou staan twerken. Nee dat laatste is onzin maar wel dat ik echt zou gaan janken. Die test bleef dus wit (ja Nan, beetje geduld meid) en ik dacht “fuck zie je wel” en ben de boel gaan opruimen. Toen ik terugkwam wierp ik er nog een blik op en zag ik twee duidelijke strepen. TWEE STREPEN?!!! Wat betekent dat?!! (Alsof je niet weet wat het betekent…) ik had even een vlaag van verstandsverbijstering. Afijn ik kwam erachter dat twee strepen een goede zaak betekende en ben naar boven gelopen. Ik deed de slaapkamerdeur open en zei letterlijk: “schat… volgens mij ben ik zwanger ofzo?!”. Geen traan… niks. Wes reageerde emotioneler dan ik en ik was vooral heel beduusd dat het echt gelukt was. 

We lagen samen op bed en hebben gestaard naar de test, daarna deed ik er nog eentje, en nog eentje, en nog eentje. En na een hele bult testen kwam het besef dat ik echt zwanger was. Die dag zijn we naar de Prenatal gereden en hebben samen een pakje en een konijnenknuffeltje uitgezocht en zijn gaan lunchen om het te vieren. Met heel duidelijk in ons hoofd dat het op alle fronten nog mis kon gaan, immers was ik pas vier weken zwanger maar wij voelden beide dat we dit moesten doen. Ook als het mis zou gaan was dit kindje zo gewenst en wilden we er toch iets voor kopen. 

Ik vond het vooral heel onwerkelijk, iets waar je zo ontzettend lang naar uitkijkt komt dan ineens heel dichtbij en wat eerst een droom was gaat dan ineens echt gebeuren. Wat voelen wij ons gezegend en dankbaar voor ons wonder. 

In mijn volgende blog vertel ik jullie meer over het eerste trimester, leuk dat jullie weer mee hebben gelezen en tot de volgende keer!

Liefs Nanda