Waarom ik soms even geen mama moet zijn

Moeder zijn, ik schrijf het zo vaak, is het mooiste wat er is. Ik ben zo dankbaar dat Liva ons gegeven is en dat ik fulltime voor haar mag zorgen. Maar fulltime zorgen kan soms ook heel belastend zijn. Doordat Wes veel werkt en ik hier geen familie heb komt het bijna allemaal op mij aan, niks mis mee overigens want dit wisten we vooraf. Echter met de huidige omstandigheden kan het best wel eens even pittig zijn. 

Afgelopen week is mij een enorme spiegel voorgehouden door Liva. Ik voel me schuldig tegenover haar dat dit zo is gegaan maar ik heb er zoveel van geleerd. Al drie dagen was ze uit haar doen, huilde extreem veel en hard (lees: krijsen) en ik kon maar niet achterhalen wat er aan de hand was. De nachten gingen weer slecht, zoveel onrust in haar lijfje en hoe ik ook mijn best deed voor haar, het hielp niet. Ik voelde me zo rot, moe en die nachtvoedingen stoorde me ineens. Totdat ik na drie dagen met een huilend meisje Wes op zaterdagochtend een berichtje stuurde met de vraag hoe laat hij klaar zou zijn met werken en de mededeling dat ik echt even weg moest. Voor mijn gevoel kreeg ik gewoon geen adem en de hele situatie thuis benauwde me. 

Ik ben weggegaan, heb autogereden, een paar uurtjes wat voor mezelf gedaan en ben toen fris en fruitig terug naar huis gegaan. Die paar uurtjes voor mezelf deden me zo goed! Er viel een soort last van mijn schouders en het gevoel om gewoon keihard muziek te kunnen draaien wanneer ik wilde, even alleen aan mezelf te denken en geen rekening te houden met… was zo fijn. Toen ik thuiskwam, ik had ook echt weer zin om naar huis te gaan, was Liva wakker en kwam er een smile van oor tot oor op haar gezicht, ze kirde van blijdschap toen ze me zag en is de hele tijd vrolijk geweest bij papa. Op dat moment besefte ik me pas dat zij mijn spiegel is, dat zij precies voelt hoe ik me voel en dat zij dat projecteert op mij. Zij raakt gestrest van mijn welzijn en ik daardoor door die van haar. BAM Nan… dat is nog eens een bewustwording. 

Ik vond het zo sneu voor haar, dat ik haar zo heb laten voelen en dat ik dus ineens niet meer een relaxte mama was met engelengeduld, dat het gewoon even op was. Ik ben daar ook alleen maar heel eerlijk in omdat ik weet dat ik heus niet de enige ben. Ik had het alleen eerder aan moeten geven, aan moeten voelen en eerder een grens moeten trekken zonder dat de emmer aan emoties overliep. Vanaf nu wil ik één middag in de week tijd voor mezelf, maakt me niet uit wat ik ga doen, al is het maar keihard muziek luisteren in de auto. Ik heb het echt nodig om weer op te laden, om weer een leuke mama te kunnen zijn. 

Nu voel ik me weer heel goed, is mijn batterij opgeladen, heb ik een blij meisje om me heen, wordt er weer veel gelachen hier thuis, knuffelen we oneindig, kan ik alles weer hebben, zijn de nachten nog steeds niet volgens de boekjes maar voed ik je weer met heel veel liefde. 

Mama zijn… elke dag nieuwe lessen en leermomenten.