GASTBLOG: Shirley - Mijn bevallingsverhaal

Zondag 1 december 2019
het rommelt al een paar dagen in mijn buik. Eigenlijk al weken. Maar deze dag is anders. Ik wil coconnen met Yara en de hele dag zijn we dicht bij elkaar. Vandaag staat in het teken van wij samen. De krampen blijven en ik kan het gevoel niet plaatsen. Aan het begin van de avond veranderd dit gevoel in irritante ‘menstruatiekrampen’. Eigenlijk zoals ik ze al heel vaak had dus ook daar zoek ik niets achter. Ik bel nog even mijn moeder. Ze ziet iets in mijn gezicht. Ze vind me er getekend uitzien. Ik geef mijn make-up loze gezicht en pas geverfde wenkbrauwen de schuld en ga vroeg naar bed.

Maandag 2 december 2019
Om 01:45u word ik wakker. De 87e keer dat ik naar de wc moet, niets nieuws. Jorian wordt ook wakker en een paar minuten later liggen we weer in bed. Ik merk op dat de menstruatiekrampen nog steeds aanwezig zijn. Niet heftiger, niet regelmatig, gewoon irritant. Jorian besluit onwijs hard te gaan liggen snurken, waardoor ik chagrijnig word. Zo chagrijnig dat ik op de bank ga liggen. (Achteraf wel fijn dat hij nog zo’n heerlijke nacht heeft gehad en ik al half in de kreukels lag door mijn slaapfeestje op de bank 🙂 ) Om 06:15 ben ik wakker en besluit Jorian wakker te gaan maken. Ik moet die ochtend naar de gynaecoloog toe, om voor de derde keer gestript te worden, maar geef aan dat mijn krampen toch wel heel vervelend zijn en ik het idee heb niet zelf te kunnen gaan. Jorian moet gewoon naar zijn werk. Ineens begin ik te huilen. Nou, noem het maar brullen. De tranenkraan gaat open en stopt niet meer. Een uur lang moet ik zo hard huilen terwijl ik geen idee heb waarom. Jorian brengt Yara naar de opvang en gaat naar zijn werk. Ik besluit de verloskundige te bellen. De krampen zijn nu wel heel erg aanwezig en ik zie mezelf zo niet naar het ziekenhuis rijden. Ze is er rond 09:15, zegt ze. In de tussentijd breng ik mijn schoonmoeder naar haar werk en puf ik in de auto mijn eerste wee weg. Weer thuis ga ik ‘dansend’ door de woonkamer. Ik bel mijn moeder weer en die roept heel overtuigend: Ja Shir, dit is het hoor! Dit is het. Ja hoor mam, dat denken we al 2 weken…

Iets over negen zijn de verloskundigen er. 1 vaste verloskundige van de praktijk en 1 verloskundige in opleiding die ik al een paar keer heb gezien tijdens de controles, fijn! Ze toucheert me en hoppa, 5 centimeter! Wat!? 5!? En nu!? Begin maar met je vriend bellen, zegt de verloskundige. In plaats daarvan bel ik eerst mijn vriendin Jaimy. Zij gaat de bevalling fotograferen en moet van ver komen dus dat zie ik als mijn prioriteit. Daarna bel ik Jorian, die net 10 minuten op zijn werk is. Sorry schat! De verloskundigen beginnen met het klaarzetten van de spullen en daar help ik nog gezellig bij mee. Ik pak zijn geboortepakje bij elkaar, leg de kruikjes neer en kleed me om. Ondertussen probeer ik te beseffen dat het echt begonnen is en dat wij vandaag ons zoontje gaan verwelkomen. Ik concentreer me op het feit dat ik hard moet gaan werken vandaag en dat helpt me om al een beetje in mijn eigen ‘bubbel’ te komen, voordat iedereen binnen is.

In mijn zwangerschap heb ik erover nagedacht om in bad te bevallen. Uiteindelijk heb ik er voor gekozen om geen bad te huren voor in de woonkamer maar in ons eigen bad mijn weeen op te vangen, mocht ik dat fijn vinden. De uitdrijving mag ik dan niet in het bad doen, maar dat vind ik prima. Als Jorian thuis is besluit ik om het bad in te gaan. Het is heerlijk! Het neemt de pijn zeker niet weg maar haalt wel de scherpe randjes van de weeen af. Ik kan goed ontspannen en de weeen zijn prima op te vangen. Terwijl ik mijn weeen weg zit te puffen in bad, komt Jaimy binnen. Yes, ze heeft het gered! Ik vind het een heel fijn idee dat ze er is en dat zorgt ervoor dat ik wat meer in mijn bubbel kom. De muziek staat op en daar zit ik, samen met Jorian, dromend over het kindje wat wij over een paar uur gaan ontmoeten,

Na twee uur in bad moet ik er uitkomen en wilt de verloskundige toucheren. Ik heb bewust gekozen voor een ‘hands-off’ bevalling. Voor zover de situatie dit toelaat natuurlijk. Dit omdat ik nare herinneringen heb aan mijn bevalling bij Yara, waar het de hele dag een polonaise aan mijn lijf leek. Ondanks mijn keuze voor ‘hands-off’ wilt de verloskundige (in opleiding) het toch checken en dat is prima. 7-8 cm al. Yes! Omdat Mats nog wat hoog staat adviseert de verloskundige mij te gaan staan. Wat-een-ellende. Het gevoel dat ik door mijn benen zak is zo naar, maar ze helpt mij er doorheen. Eerst 1 wee, toen nog een en bij de derde wee ben ik er echt klaar mee. Op handen en voeten, hangend over de wasmand, dat moet het ook laten vorderen. Prima, dacht ik. Dan proberen we dat. Maar als ik, met dikke buik en al, door de wasmand zak, (zoveel kilo’s waren er toch niet bijgekomen!?) ben ik er klaar mee en ga weer op bed liggen. De houding die voor mij het fijnst voelde. Eenmaal daar kom ik in zo’n ontspannen bubbel terecht, het voelt soms alsof ik aan het dromen ben. Bij een wee pak ik degene naast mij vast en knijp hard. Zodra de wee wegzakt kom ik weer in die heerlijke bubbel terecht. Iedere wee is er een dichter bij hem. Ik fantaseer, luister naar de muziek en naar de klikjes van de camera van Jaimy.

Hij blijft hoog staan. Te hoog. En moet nu echt gaan zakken. De verloskundige breekt mijn vliezen. Ik zit inmiddels op 9 centimeter en al heel snel komt het ‘IK KAN NIET MEER’ gevoel. Ik puf, af en toe schreeuw ik, maar ik weet, bij dat gevoel ben ik er bijna. Nog even! Eindelijk voel ik dat ik wil gaan persen. Een gevoel wat ik bij mijn vorige bevalling totaal gemist heb, maar wat is dit fijn! Voorzichtig meepersen, alleen nog dat kleine randje eraf. Om 13:20 mag ik gaan persen en om 13:29 is hij daar. Ons prachtige kindje, ons zoon. Mats Lowen Bjorn den Otter. Ik heb het geflikt. Wij hebben het geflikt. Met de mensen om mij heen die ik er zo graag bij wilde hebben. In mijn eigen huis, op mijn eigen bed. En toen werd de wereld weer een stukje mooier!

Liefs Shirley