Bevallingsverhaal

Ik had de wens om thuis te bevallen, zo zag ik mijn bevalling voor me; thuis, in mijn eigen omgeving, zo natuurlijk mogelijk, met gedimde lichten en zachte muziek. Je kent het wel… Ik had een super goede zwangerschap, was met 37 weken nog steeds aan het sporten en voelde mij goed. Tot ik bij 37+4 op controle moest bij de verloskundige en mijn bloeddruk de pan uit rees. Lang verhaal kort: ik werd medisch in verband met zwangerschapshypertensie en ze waren bang voor een vergiftiging. Dag thuisbevalling. 

Vanaf dat moment begonnen de klachten ook, onafgebroken hoofdpijn en ik hield bizar veel vocht vast. Echt olifantenpoten en een plofkop van hier tot ginder. Medicatie lieten mijn bloeddruk niet zakken en daarom werd er een inleiding gepland. Zondag 29 september moest ik om 18:00 naar de afdeling bellen want dan zouden ze een foleykatheter plaatsen (dit is een soort ballonnetje waar ze kort gezegd ongeveer drie centimeter ontsluiting mee proberen op te wekken om zo je vliezen te kunnen breken). 

Zondag 29 september om 19:00 moest ik mij melden op de afdeling en werd het ballonnetje geplaatst na eerst een half uur aan het CTG en de standaard controles. Ik had een centimeter ontsluiting (dit wist ik want de vrijdag ervoor hadden ze mij al gestript) en dat maakte het plaatsen van de ballon een stuk makkelijker. Daarna weer aan het CTG en daar waren al regelmatige harde buiken op te zien en ik had wat zeurende buikpijn. Wes ging naar huis om nog een nacht goed te slapen en ik wilde om 22:00 ook gaan slapen. Uiteindelijk sliep ik om 00:00 nog niet en kwam verpleegkundige Ingrid (erg leuk mens) mijn een temazepammetje brengen en een paracetamol voor de buikpijn. Nou Nanda onder zeil tot 04:00, toen werd ik wakker om te plassen en was mijn buikpijn helemaal weg. Ik baalde flink want ik was bang dat de ballon weinig effect had gehad en ik dadelijk nog een hele dag met die ballon moest lopen en we de bevalling niet konden starten. Nu ik toch medisch was en ik al mijn oorspronkelijke ideeën moest bijstellen wilde ik liever ook maar gewoon direct bevallen haha. Dus na 04:00 niet meer geslapen en om 06:15 ben ik onder de douche gestapt want om 07:00 zou ik opnieuw aan het CTG komen en daarna beoordeeld worden door de gynaecoloog. Onder de douche voelde ik iets zakken en ja! FEEST want die ballon viel eruit (en dat betekent dat je voldoende ontsluiting hebt). Ik appte Wes een foto van die ballon met: “the game is on” en maakte me klaar voor de dag.

Inmiddels was Wes ook weer in het ziekenhuis aangekomen en kwam de gynaecoloog me beoordelen. Wat bleek; vier centimeter ontsluiting dus mijn vliezen konden worden gebroken. Eerst even een infuusje, Ingrid van de nacht was aan het leren voor infuus prikken en vroeg me of zij het mocht doen. Ja natuurlijk, iedereen moet het leren toch? Maar dat infuus ging mis (ben nog steeds blauw haha) en de gynaecoloog prikte hem aan mijn andere arm (die is ook nog steeds blauw) en die zat wel goed. Toen konden mijn vliezen worden gebroken wat nog wel even een klusje was want de gynaecoloog (klinkt onpersoonlijk maar heb zijn naam gewoon niet onthouden, hij was kaal dat weet ik nog) had nog maar zelden zulke dikke stugge vliezen gezien, oftewel die waren nooit uit zichzelf gebroken. Meneer de kale gynaecoloog zei dat we, toen de vliezen eenmaal gebroken waren (hallo constant gevoel dat je in je broek plast), direct zouden starten met opwekkers omdat uit onderzoek bleek dat als je daar een uur mee zou wachten je ook een uur later bevalt. Welja ik wilde absoluut geen inleiding en al helemaal geen opwekkers maar weetje… doe maar joh! Ik wil gewoon mijn baby. 

De Gyn zei dat sommige vrouwen al vlot iets merken maar dat het vaak een aantal uren duurt voordat er echt weeën komen. Elke 20 minuten werden de opwekkers verdubbeld en Wes en ik besloten expeditie Robinson te gaan kijken om de tijd te doden, het zou nog wel even duren. Nou ik heb het niet af kunnen kijken en ik dacht na drie kwartier “jemig ik moet echt even zuchten geloof ik”. Toen ging het los, mijn lichaam was zelf al weeën gaan maken nadat meneer de kale Gyn mijn vliezen brak en die opwekkers stonden ook op de hoogste stand. Ik stond gebogen over het aanrecht weeën weg te zuchten die gelijk elke twee minuten kwamen en een minuut aanhielden. Wes die keek me aan en vroeg nog of ik echt een wee had, waarop ik reageerde wat hij dacht dat ik anders aan het doen was… haha! Het ging dus vlot aan en ik had als wens om in bad te bevallen, nu ik toch in het ziekenhuis was ging ik er gebruik van maken ook. Het bad zetten ze gewoon in je kamer op en de verloskundige kwam vertellen dat dit een ruim half uur in beslag nam en ze dit alvast konden doen. Ik zei dat ik in bad wilde vanaf ongeveer zes centimeter om het bad als pijnstilling achter de hand te houden want ik wilde liever geen andere vorm van pijnstilling. 

Duurde overigens maar even toen zei ik tegen Wes dat hij moest regelen dat het bad opgezet werd omdat die weeën me echt om de oren vlogen en ik gewoon in bad wilde… NU! Zogezegd zo gedaan, eerst nog even toucheren… vijf centimeter. Tijd om je geboortefotograaf te bellen zei de verloskundige (ik dacht toen echt nu al? Centimeter per uur, dan nog persen en de hele fase daarna… straks is dat arme mens acht uur onder de pannen hier). Maar goed wij belden Marissa op dat ze deze kant op moest komen en ik ging in bad. Dat bad was fantastisch, ik dacht dat ik wilde hangen op de rand maar dit bleek totaal niet fijn. Ik wilde vooral met mijn billen van de grond af want ik had zowel buik- als rugweeën en het gewichtsloze was heel fijn. Ondertussen werden mijn opwekkers naar beneden gezet want ik had geen pauze meer tussen de weeën en ik vond het echt heel intens. Ik voelde me vooral continu overspoelt door de pijn en probeerde letterlijk mijn hoofd boven water te houden. Toen de opwekkers naar beneden werden gezet had ik ongeveer weer een minuut rust tussen de weeën en doezelde ik tussendoor ook echt even weg, ik heb zelfs even gedroomd! Heel bizar was dat. Na een uur werd ik opnieuw getoucheerd en zat ik op zeven centimeter. Binnen een uur dus van vijf naar zeven en het was duidelijk dat dit snel ging. 

Ik moest van de verloskundige na dat uur eventjes uit bad, even lopen en naar de wc en daarna mocht ik terug in het water. Zogezegd zo gedaan, ik ging plassen (heb ik voordat ik in bad ging elk half uur gedaan want een lege blaas is belangrijk) en ving drie flinke weeën op de wc op, nog twee onderweg terug naar het bad en weer eentje in het water waarbij ik echt persdrang voelde. De verloskundige werd gebeld en die voelde negen centimeter ontsluiting met een klein randje, ik was in een kwartier van zeven naar negen centimeter gegaan en in dat kwartier dacht ik meer aan euthanasie dan aan een ruggenprik, zo’n natuurgeweld. Maar ik mocht van de verloskundige al wat mee gaan persen en zij zou het randje weg masseren, dit lukte goed.

Ik mocht actief gaan persen in bad en ondertussen kwam Marissa de fotograaf de kamer in (zo blij dat ze op tijd was!) en na 25 minuten volle bak persen en Wes zijn hand fijnknijpen was ze daar! Ze had de navelstreng om haar nek en de verloskundige heeft deze erom weggehaald en toen heb ik haar zelf aan kunnen pakken. Wat een magisch moment! Ik zei alleen maar: “oh lieverd wat ben je mooi” en we wisten het geslacht nog niet eens, interesseerde me op dat moment ook niet ik was alleen maar blij en opgelucht dat ze veilig op mijn borst lag. Na een paar minuten zei de verloskundige dat we eens moesten kijken wat we hadden gekregen en zagen we dat gezegend waren met een dochter! Intens geluk en blijdschap. Na een kwartiertje moest ik uit bad voor de placenta en deze volgde vlot. Er werden drie kleine hechtinkjes gezet en daarna heb ik Liva aan de borst gelegd.

Ondanks dat ik de hele zwangerschap heel anders fantaseerde over mijn bevalling was dit toch een droombevalling. In nog geen vijf uur tijd heb ik onze dochter op de wereld gezet, zonder pijnstilling, in bad. Ik voelde me gehoord, er werd geluisterd naar mijn wensen en ik kan er met een heel gelukkig gevoel op terugkijken. Ja het was intens, oh en het deed zeker zeer, maar alle clichés zijn waar… het is het allemaal waard.

Liva Helèn Ernst – 30 september 2019/13:22 uur/ 3580 gram/ 50 centimeter