De weg naar ons wonder

Voor ik deze blog schrijf wil ik echt even benadrukken dat ik alles heb geschreven vanuit mijn ervaring. Mijn laatste bedoeling is om iemand hiermee voor het hoofd te stoten. Het is een gevoelig onderwerp en helaas is de natuur soms erg oneerlijk en gun ik iedereen het geluk van zwanger worden/zijn en het krijgen van een kindje. Ik schrijf hierover zodat je er zelf misschien wat aan hebt, je jezelf misschien in dingen herkent of gewoon omdat je het leuk vindt om af en toe iets van mij te lezen. 

Het moment is daar, die pilstrip gooi je met een boog in de prullenbak (halleluja) en de tijd is aangebroken dat je je eigen lichaam en vooral je eigen cyclus weer moet leren kennen. Naar dit moment keken we al zolang uit en ik had alle websites op internet al gelezen over ontpillen. Ontpillen wat is dat nou eigenlijk? Wat staat me te wachten en hoe lang duurt dit bij mij…

Dat zijn vragen die alleen met de tijd beantwoord konden worden en die voor iedereen anders is. Sommige vrouwen raken gelijk zwanger en voor anderen duurt dit langer. Maar één ding is zeker, als dat witte pilletje uit je dagelijkse routine verdwijnt omdat die kinderwens er is dan wil je gewoon heel heel heel graag een baby en is elke menstruatie een soort teleurstelling. 

Laat ik even vooropstellen dat wij ontzettend veel geluk hebben gehad, ik raakte namelijk net binnen zes maanden zwanger (gemiddeld staat er een jaar voor) en deze zwangerschap is tot nu toe ook helemaal goed gegaan. Toch vond ik het best een zwaar proces. Mijn cyclussen waren ronduit dramatisch, dit varieerde van 30 tot soms wel meer dan 50 dagen en er was totaal geen touw aan vast te knopen.

Toen ik de pil slikte voelde ik in de stopweek de (kunstmatige) menstruatie heel goed aankomen, als in: drie dagen vooraf al helse buikpijn. Nu werd ik patsboem zonder ook maar een enkel symptoom ongesteld. Sta je dan in je witte werkpak te grabbelen naar een kraamverband van de kraamvrouw (awkward). 

Een kindje was zo intens gewenst en elke keer hoop je gigantisch dat het raak is die maand. Na een paar cyclussen kwam er iets meer ritme en werden ze iets korter maar nog steeds niet wat het moet zijn. Ik had een app op mijn telefoon die automatisch vruchtbare dagen berekende, absoluut geen aanrader want zo zat ik er steeds naast, een app berekent je vruchtbare dagen aan de hand van gemiddelde lengtes van de fases waar je doorheen gaat tijdens je cyclus. Wijkt dat bij jou iets af dan zit je er al snel naast. Ik besloot om zelf meer inzicht in een eventuele eisprong te gaan zoeken en startte met temperaturen en ovulatietesten. Ik bestelde een pakket op sensitest maar zonder succes, nooit ook maar iets wat lijkt op een LH-piek kunnen vinden met die krengen. Het temperaturen gaf mij wel veel meer inzicht en dit werkte goed. 

Uiteindelijk besloot ik maar eens flink met geld te gaan smijten en kocht de digitale ovulatietesten van clearblue. Nou wat een verademing! Ik vond eindelijk een eisprong en die maand was het ook direct raak. Ik kan het iedereen aanraden, gewoon een smiley wanneer je LH-piek er is en geen getuur meer naar streepjes. Dat was die centen meer dan waard. Ik testte overigens alleen in de ochtend, voor ik opstond nam ik ook mijn temperatuur op en samen leidde dit tot het succes in mijn buik. Disclaimer: dit werkte voor mij… ik ga niet suggereren dat het voor iedereen werkt maar voor mij was het echt een verademing om niet zelf de donkerheid van strepen te moeten beoordelen want ja… is ie nou donker? Of niet?

Tijdens dit hele proces heb ik een dagboek bij gehouden. Ik wilde graag mijn gevoelens van mij af schrijven. Dit klinkt heel aanstellerig als je bedenkt hoe makkelijk het ons gelukt is maar doordat die kinderwens zo onbeschrijfelijk intens gewenst was maakte deze nieuwe fase in mijn leven mij ook best wel onzeker. Door dingen op te schrijven herkende ik later ook bepaalde fases en symptomen terug, dit werkte voor mij prettig. Als klein meisje heb ik vroeger heel veel problemen gehad met mijn hormoonhuishouding, mijn schildklier functioneerde heel erg slecht en ook mijn hypofyse deed daar lekker aan mee. Ik had overgewicht en allerlei andere problemen hiervan maar het ergste was de gedachte misschien niet vruchtbaar te zijn. 

Dat maakte het voor mij een hele onzekere periode want gaat het ons lukken om een kindje te krijgen? Raak ik wel zwanger? Als ik nou van moeder natuur een whatsappje kreeg met: “joh Nan, kalm aan girl het gaat lukken en over … maanden ben je in verwachting” dan is dat hele zwanger worden easy. Helaas kan moeder natuur niet appen en moet de tijd het leren. Die onzekerheid vond ik het zwaarst. Als ik nu achteraf terugkijk ben ik het allemaal vergeten en heb ik het zo makkelijk gehad. Daar ben ik echt onbeschrijfelijk dankbaar voor. 

Je kunt dus stellen dat dit een positief verhaal is. Ik wil desondanks de meiden (en mannen!) waarbij dit geluk niet geldt een hele dikke knuffel geven en een hart onder de riem steken. Het is niet eerlijk en ik gun het jullie zo. Ik kan alleen maar hopen dat op een dag ook jullie grootste wens uit mag komen. 

Liefs x