GASTBLOG: Mandy- Bevallingsverhaal van een tweeling

Het bevallingsverhaal van onze twee meisjes, Novy en Mexy, het heeft mij moeite gekost om dit goed op papier te krijgen en alles weer te moeten herbeleven.

Ik zal beginnen bij het begin: zwanger van een tweeling, wauw wat een geschenk. Bij onze oudste dochter heeft het langer geduurd voordat het mocht lukken vanwege PCOS. En dit keer was ik gewoon zwanger van 2 kindjes. Hoe bijzonder! Ik heb gehuild van blijdschap! 

De zwangerschap ging de eerste weken erg goed, op wat misselijkheid na mocht ik absoluut niet klagen, de vele echo’s, de spanning die het met zich mee bracht. Elke echo vroeg ik me af: “zullen ze nog wel leven?”, moet zeggen dat ik dat erg heftig vond. Ik was super bang om 1 van onze wondertjes te verliezen. Gelukkig zagen we bij elke echo hoe goed ze het deden. Wauw wat een geluk!! De weken vlogen voorbij, ondertussen was ik bijna 23 weken zwanger.

Toen ging het mis…

Vrienden van ons bleven eten, en opeens voelde ik me niet goed, kreeg onwijze pijn in mijn bovenbuik. Ik zei nog tegen mijn vriend: “Zolang het geen pijn in mijn onderbuik is zal het wel meevallen, ik bel morgen wel mocht ik nog steeds pijn hebben”. Ik nam een warme douche en ging in bed liggen, de hele nacht amper geslapen. S’morgens werd ik vroeg wakker en schudde mijn vriend wakker.. Dit is niet goed zei ik. We twijfelde geen seconde en belde het ziekenhuis in Den Helder. We moesten zo snel mogelijk langs komen. Ik gooide snel wat spullen in mijn tas met de hoop dat ik diezelfde dag weer naar huis zou mogen. Namen onze dochter mee en vertrokken richting Den Helder.

Doordat beide meisjes hoog in mijn buik lagen, lagen ze dicht op mijn darm waardoor mijn darm helemaal in de knel is geraakt en een stuk is gaan afsterven.

We kwamen aan en mochten ons meteen melden en de gynaecoloog kwam meteen langs. Ik kon amper staan of zitten van de pijn dus lag op bed. Ze namen bloed af en voelde aan mijn buik die onwijs opgezet was. Mijn bloeduitslagen kwamen binnen en het was niet goed. In combinatie met mijn extreme buik klachten vertrouwde ze het niet en plande ze een spoed overleg. Al snel kwamen er 2 gynaecologen mijn kamer binnen en zeiden dat ik binnen nu en een half uur zo worden overgeplaatst naar Veldhoven. Wat?? Veldhoven? Ik wist uberhaupt niet eens waar het lag. De ambulance kwam met spoed en daar lag ik dan, aangezien ik zwanger was mocht ik niet veel soorten pijnstilling. Ik ging kapot van de pijn en aangezien de ambulance rit 2 uur (!!) Zou gaan duren heeft het ambulance personeel het ziekenhuis gebeld en overlegd voor pijnstilling. Die heb ik gelukkig uiteindelijk gekregen. Uiteindelijk kwam ik rond 03:00 binnen in het ziekenhuis in Veldhoven, mijn moeder en vriend met een speer achter ons aan gereden en gelukkig kwamen ze niet veel later binnen. Ik was helemaal van de wereld en kon amper bewegen. Binnen no time stond heel mijn kamer vol met artsen, gynaecologen. Ze wilde een spoed operatie inplannen maar aangezien ik nog maar 23 weken zwanger was wilde ze (zolang het kon) een operatie uitstellen, ze vermoedde namelijk een darm hernia. Doordat beide meisjes hoog in mijn buik lagen, lagen ze dicht op mijn darm waardoor mijn darm helemaal in de knel is geraakt en een stuk is gaan afsterven. Dat verklaart natuurlijk een hoop! Ze zeiden ook tegen me dat de kans er in zou zitten dat als ze zouden gaan opereren de baarmoeder zou kunnen worden getriggerd en dat de bevalling dan op gang zou kunnen komen. Uiteindelijk kwamen we er achter dat als ik at de klachten onwijs heftig kwamen. Zolang ik niet at waren de klachten er wel maar minder heftig. Toen hebben ze besloten een sonde te plaatsen zodat ik niet meer hoefde te eten maar wel voeding zou binnen krijgen. De sonde heeft er uiteindelijk 3 weken in gezeten.

Elke dag angst en onzekerheid

Elke dag werd ik wakker met zoveel angst en blijdschap tegelijk: “weer een dag erbij, mijn meisjes zitten nog warm bij mij”. Mijn eerste longrijpingsprikken heb ik gekregen met 23+5 weken. Met 24 weken precies kregen wij een gesprek met een neonatoloog die je niemand gunt.. de kans op een gehandicapt kindje of het overlijden van je kindje is onwijs groot op dit termijn. Ik heb het onwijs zwaar hiermee gehad. Ik had elke avond nachtmerries. Ondertussen was ik 25 weken zwanger, we kregen in de ochtend een rondleiding op de NICU, jeetje wat heftig. We zagen een mannetje van 26 weken van amper 1kg. Mijn hart brak en het was onwijs emotioneel om te zien. Zo klein en breekbaar. Ik kwam terug op mijn kamer en brak. Ik kan dit niet. Mijn kleine meisjes. Blijven jullie alsjeblieft nog zitten?. 

Spoedoperatie onvermijdelijk

Iedere dag werd mijn bloed en mijn urine gecontroleerd. Ik weet het nog zo goed. Ik was 25 weken en 1 dag zwanger. Mijn bloed was zoals gewoonlijk afgenomen.. na een half uur kwamen er 2 artsen en een gynaecoloog binnen. Het is niet goed mevrouw. U zal over een uur met spoed geopereerd worden. Slik. Ik kon amper helder nadenken en voor ik het wist lag ik op mijn bed, inclusief blauw short aan richting de operatie kamer. Er werd een extra infuus geprikt en er werden vragen gesteld. Het enige wat ik dacht was “dit was het dan”. “De meisjes gaan geboren worden”. “Waarom laat mijn lichaam me zo in de steek”. Ik ging emotioneel onder narcose en vroeg ze alsjeblieft voorzichtig te zijn. 

Ik werd wakker, voelde me zo slap, waar ben ik? Als snel kwam er een arts naar me toe. “De meiden zitten nog warm bij je topper, je hebt het super gedaan. We waren er net op tijd bij, je had een dubbele darm hernia aan 2 kanten was je darm al een het afsterven”. Wow. Dat had ik niet zien aankomen. Half slapend werd ik terug gebracht naar mijn kamer. Mijn moeder en vriend waren op me aan het wachten en hadden alles al gehoord via de artsen.

Maar het hield niet op

Ik was zo blij dat de operatie goed was gegaan, ondanks dat ik veel pijn had. Er waren 6 sneeen gemaakt in mijn buik (zo dichtbij de meisjes). Ik was zo blij dat ze mijn vliezen niet hadden geraakt. Na een week begon ik me iets beter te voelen maar voor mijn gevoel was de pijn niet helemaal weg. Ik gaf het aan en werd die zelfde avond nog opgehaald om een buikecho te krijgen. Ze zeiden nog tegen me we zullen vast niks zien maar voor de zekerheid om andere dingen uit te sluiten. Ook heb ik die zelfde dag de laatste longrijpings prikken gekregen. Daar gingen we, op naar de echo. De meneer zette het echo apparaat op mijn buik… “Nou mevrouw, u heeft galstenen, en best veel ook”. Wauw, serieus? Houd het dan nooit op. Net geopereerd en nu alweer wat nieuws voor op mijn strippenkaart? 
Wat kan er aan gedaan worden vroeg ik? Tsja, een operatie. Ik zei dat ik dit absoluut niet wilde zolang ik geen extreme klachten zou hebben ik was tenslotte nog maar 26 weken zwanger. Dit begrepen ze en we hoopte dat dit uitgesteld kon worden tot na de bevalling. 

Bloedverlies en ontsluiting

26.5 weken zwanger: ik werd wakker met bloedverlies. De ctg werd aangesloten en er werd een activiteit gemeten. De gynaecoloog kwam en deed inwendig onderzoek: 1cm ontsluiting. Dat hoeft in principe niks te betekenen. Maar toen ze verder keek (met een inwendige echo) kwam ze er achter dat mijn vruchtzak van baby 1 helemaal was ingezakt (die hing dus letterlijk tussen mijn benen en bij elke harde buik vulde die vruchtzak zich als een ballon). Dat er ook nog bij. Ik kon het niet geloven. Waarom?? De vertelde al dat de kans dat mijn vliezen zouden breken onwijs groot was. Ik mocht nu ook niet meer uit bed. Elke dag was er een!! 

Weeën

27.6 dagen zwanger: na dagen met harde buiken te hebben gehad werd het voor mijn idee anders, het kwam en het ging maar voor mijn gevoel stopte het dan ook weer. Ik was kapot. Ik kon niet meer, alles wat er was gebeurt. Mijn lichaam was op. Maar ondanks dat moest ik door!!! Mijn meisjes moesten in mijn buik blijven. Zo klein en kwetsbaar. Ondertussen gingen er een paar dagen voorbij. Ik was 28 weken en 3 dagen zwanger. Het was rond 18:10. We lagen samen in bed (ik in het zh bed en mijn partner op een slaapbank in dezelfde kamer). Weer merkte ik op dat ik krampen kreeg, en dit keer kwamen ze en gingen ze weer. Ik dacht nog die zullen straks stoppen. Maar dit deden ze niet. Ik heb niks tegen mijn partner gezegd en ben gaan timen op mijn mobiel. Ik probeerde te ontspannen en aangezien ik al zo onwijs veel harde buiken/weeen heb gehad ik de zwangerschap wilde ik het een paar “krampen” afwachten voordat ik op de bel zou drukken. Al snel vroeg mijn vriend: “gaat het met je? Wat is er?”. Ik zei tegen hem “ik denk dat ik weeen heb maar ik weet het niet zeker”.

De bevalling is begonnen

Ondertussen was het 19:15 en ik merkte echt dat dit niet ging afzakken. Ik drukte op de bel en er kwam een zuster en die sloot meteen de CTG aan. Ik had zo veel pijn in mijn buik dat dit echt geen pretje was. Het duurde zolang voor mijn gevoel en echt serieus voelde ik mij niet genomen door haar. Uiteindelijk na aandringen van mijn vriend kwam er een gynaecoloog. Hij wilde toch even inwendig onderzoek doen om te kijken of de weeen ontsluiting gaven. En ja hoor.. ik bleek al 4(!!) CM te hebben. Ik raakte in paniek.. wat nu? Ga ik bevallen? Ik wil mijn moeder er ook zo graag bij hebben (lag natuurlijk in Veldhoven, 2.5 uur van huis) ze vertelde dat de bevalling begonnen was. Het was ondertussen 22:30 en Mike belde mijn moeder dat ze zo snel mogelijk deze kant op moest komen omdat de bevalling begonnen was. Ze lag dus net te slapen en schrok er onwijs van. Diezelfde dag zijn mijn opa en oma, en moeder nog op bezoek geweest in het ziekenhuis. Ze was dus net thuis en moest nu weer 2 uur rijden. 

Ik werd naar de verloskamer gebracht en kreeg een echo om te kijken hoe de meisjes lagen. Gelukkig lag baby 1 met haar hoofdje naar beneden (dit is het belangrijkst aangezien baby 2 nog kan draaien als baby 1 eruit is). Dus ik mocht natuurlijk bevallen. Ik was daar erg blij mee maar ik was ook onwijs gespannen, moest veel huilen en was super bang voor wat er komen ging. Zouden de meisjes wel huilen als ze worden geboren? Kan ik dit aan om ze straks zo te zien? Zal alles goed gaan? Aangezien ik nog maar 28.3 weken zwanger was. De tijd ging voorbij en mijn weeen werden krachtiger. En kwamen snel achter elkaar. Ik kon niet meer. Alles wat er in een korte tijd was gebeurt. Ik was op. Rond 00:50 voelde ze weer: 5CM ontsluiting. Serieus? Ik had meer verwacht. Ik vroeg of ze konden bellen voor een ruggenprik. Ik trok het niet meer. Ik moest ook nog bevallen van 2 kindjes. Ik hoopte dat ik op die manier nog iets van rust kon pakken. 01:00 mijn moeder kwam binnen! Yes! Samen gehuild van blijdschap en angst. Wat was ik blij dat ze er was. Nu waren we compleet. 

Ineens ging het snel

Rond 01:30 heb ik de ruggenprik gekregen. Even leek het zijn werk te doen en heb ik nog wat kunnen “slapen” maar na een tijd voelde ik alles weer zoals eerst. Ze hebben alles geprobeerd: een hogere dosis. Niks hielp. Ik trok helemaal in mijn eigen dubbel. Het was rond 06:45. Ik had nog steeds 5cm. Wat een domper. Hoelang ga ik dit nog trekken? Aangezien mijn moeder en partner de hele nacht bij me op de verloskamer bleven wilde ze even snel gaan roken. Ook de gyn ging even snel wat drinken. Ik was dus helemaal alleen. Uit het niks voelde ik een enorme druk tussen mijn benen en toen kwam er een harde klap: mijn vliezen braken!!! Ik voelde het hoofdje van kindje 1 letterlijk naar beneden storten. Ik raakte ik paniek en schreeuwde om hulp. Ik kon op dat moment het alarm knopje niet vinden en riep zo hard. Binnen not time stond heel mijn kamer vol met gynaecologen en vk. Ze voelde nog eens en wat bleek.. ik was van 5cm naar 10cm gegaan in een paar minuten. Al snel kwamen mijn vriend en moeder binnen gelukkig en konden hun oren niet geloven. Ik mocht beginnen met persen. Ik durfde niet, ik was zo bang en heb ook meerdere keren herhaald: ik kan dit niet, ik ben bang. Het ging onwijs snel, voor ik het wist was het hoofdje van kindje 1 er al uit. Nog 2 keer persen zeiden ze. Uiteindelijk na 2 keer persen werd onze eerste dochter geboren: Novy Jae met een gewicht van 1010gram en 34cm. Ze huilde niet. Ik heb 100 keer gevraagd of ze wel leefde. Mijn moeder bleef bij haar. Kindje 2 moest er namelijk nog uit. En snel. Het ging namelijk niet goed. Toen Novy eruit kwam is kindje 2 in stuit gaan liggen en ging het niet goed met haar hartje. Voor ik het wist werd ik de kamer uit gereden en werd ik met spoed naar de OK gebracht. Ik zou een spoed keizersnede onder narcose krijgen.

Spoed!

Ik kwam de OK binnen en hield het niet meer. Dit zat al zolang in mijn hoofd: ik hoopte niet van 1 kindje natuurlijk te bevallen en dat er bij kindje 2 alsnog een ks zou komen. Ik kon alleen maar huilen en de mensen daar waren zo onwijs lief voor me. Ik kreeg lachgas en ze zeiden van alles tegen elkaar. Ik hoorde alleen maar ruis. Ik was op. Tot dat 2 mensen op mijn buik gingen duwen en de 3e persoon van de onderkant ging trekken. Wat gebeurt er? Ze moet er nu uit!! Het gaat niet goed!!. Ik heb nog nooit zoveel pijn gehad. Na aardig duwen en trekken werd ons tweede meisje geboren: Mexy Loa met een gewicht van 1100 gram en 35cm. Ze werd snel gepakt en onderzocht. Ook werd ze meteen beademt. Beide meisjes moesten beademt worden. Ik was helemaal de weg kwijt, net mama geworden van 2 veel te kleine meisjes, een heftige bevalling en al die ellende van de weken ervoor. Ik was in shock. Was aan het trillen en kon even niks meer zeggen. Mijn buik was weg, ik voelde me leeg, waarom heb ik zo gefaald? Waarom? Waarom kon mijn lichaam de meisjes niet langer dragen? Ik heb me er nog lang schuldig over gevoeld.

Mijn moeder is al de tijd bij Novy gebleven terwijl Mike met mij mee ging naar de OK. Mijn moeder heeft zelfs nog haar navelstreng door geknipt! Gelukkig zijn er ook fotos gemaakt, zo fijn voor de verwerking hoe heftig ook. Novy en Mexy werden samen naar de NICU afdeling gebracht. Toen ik aankwam lagen ze daar op een tweeling kamer, beide een eigen couveuse. Dit was voor het eerst dat ik onze meisjes goed kon zien. Wat waren ze klein, ik kon het niet geloven. Zijn dit onze dochters? Leven ze?

Rollercoaster

Beide maakte ze een goede start, Mexy nog aardig blauw van het “er uit trekken”. Novy kreeg al snel een infectie. Jeetje, dit is echt niet hoe je je veelste kleine kindje wilt zien. Zo ziek en zwak. Ze kreeg antibiotica en knapte na een aantal dagen op. Wat waren we blij! Na een week werden we overgeplaatst naar een ziekenhuis dichterbij huis. Super fijn!! We hadden natuurlijk al samen een dochtertje van 1,5 en jeetje wat heb ik haar onwijs gemist. Van 24/7 samen naar een hele tijd al niet samen. Wat vond ik het erg.

Helaas mocht onze dochter haar zusjes nog niet ontmoeten omdat ze nog geen waterpokken gehad heeft. Nadat de meisjes de eerste week in Veldhoven hebben gelegen werden ze overgeplaatst naar Alkmaar. Wat een verlichting zeg! In Alkmaar kwamen ze er achter dat Mexy haar sleutelbeentje had gebroken, zo sneu. Door de heftige bevalling en omdat ze er met spoed was uitgetrokken is op dat moment haar sleutelbeen gebroken. Ze kreeg pijn medicatie en een mini mitella om de breuk goed te laten helen.

Elke dag gingen we naar onze meisjes toe, buidelen (huid op huid, knuffelen) , verzorgen. Na een tijdje ging het slecht met Novy, ze kwamen er achter na onderzoeken dat ze NEC had. Zo dat stort je wereld echt in. Dit is de doodsoorzaak nummer 1 bij prematuren. En ze zeggen nog niet Googlen, maar dat doe je toch. En wat je dan leest breekt je hart. Er zijn verschillende statiums kwa NEC en gelukkig kwamen ze er al super snel achter bij Novy. Ze hebben meteen haar voeding via de sonde gestopt en over gezet naar een voeding via een infuus. Waardoor haar dampjes de tijd kregen om te herstellen. In de tijd is ze ook afgevallen en oogde ze enorm ziek en wit. Ons arme meisje al zoveel meegemaakt en nu deze ellende er nog bij. Na verschillende medicaties, voeding via het infuus, bloedtransfusies, prikken, echos en nog veel meer zijn onze meisjes er boven op gekomen.

Naar huis

Na tien enorm lange en intense ziekenhuis weken mochten onze meisjes mee naar huis. Wauw, wat een rijkdom zo ineens drie meisjes thuis. Maar wat vond ik het spannend. Ik was ook onwijs bang voor een depressie na alles wat we in een korte tijd hadden meegemaakt. Gelukkig is dit niet gebeurt en heb ik alles stukje voor stukje een plekje kunnen geven. Ik ben er nog niet maar als ik dan naar de box loop en daar 2 lachende snoetjes zie. Kan ik wel huilen van geluk. Onze tweeling, onze lieve meisjes, gezond en wel. Ik ben gezegend. Ondertussen zijn de meisjes 5 maanden oud en wegen ze beide 4kg en zijn rond de 50 centimeters. Als ik dit verhaal terug lees lijkt het net of dit niet mijn verhaal is maar dat van iemand anders. Net alsof ik weken in een film heb geleefd. Maar tegen mama’s in dezelfde sitautie wil ik zeggen: houdt vol! Jullie zijn kanjers.

Heel veel liefs,

Mandy
Instagram: @twins.jaz