Verhuizen naar de andere kant van Nederland

Of ik het ooit verwacht had om naar de andere kant van Nederland te verhuizen? Zeker niet… maar van het concert des levens krijgt niemand een program. 

Ik kreeg een relatie met Wes, ikzelf woonde toen in Duitsland voor mijn studie maar was daar bijna klaar. Daarna zou ik teruggaan naar mijn ouders. Voor mijn studie verpleegkunde heb ik meerdere malen op kamers gewoond maar na het afronden van mijn stage ging ik altijd terug naar huis. Ik was niet het type die op een kamer van 10m2 in een studentenhuis met veertien maanden aan aangekoekte ellende onder de wc-bril ging wonen. Geen verwijt als je dat wel hebt gedaan maar ik zag dat gewoon niet zo voor me, ik wilde wachten tot ik klaar was met mijn studie en dan als de tijd rijp was gelijk goed uit huis. Ik wilde sparen, de meubels kunnen kopen die ik ook echt mooi vond en het liefst ook nog samenwonen. Verder geen eisen hoor haha. 

Tot ik dus een Brabander aan de haak sloeg. We hadden beide een auto en zagen elkaar dus vaak. Alle weekenden waren we samen en Wes reed vaak om 04:00 ’s nachts bij me weg zodat we toch nog samen konden slapen en hij voor de file aan terug in het zuiden zou zijn om aan het werk te gaan, true love haha! Door heel flexibel te zijn zagen we elkaar veel, en dat wilden we ook graag maar we wisten ook dat we dit niet jaren zo gingen doen. Wes heeft een eigen aannemersbedrijf hier en ik had mijn studie bijna afgerond, het was dus het meest logische dat ik naar het zuiden toe zou gaan omdat ik qua carrière het meest flexibele was. Ik heb er niet lang over na hoeven denken, ik had al op meerdere plaatsen gewoond en voelde me niet persé gebonden aan Groningen en dus gingen we op zoek naar een huis. 

Uiteindelijk kochten we een huis dat volledig verbouwd moest worden en dit hebben we samen in negen maanden tijd gedaan. Ik schipperde tussen Groningen en Brabant, stopte mijn vrije uren in het verbouwen van het huis en rondde tegelijkertijd mijn studie in Groningen af. Een hectische periode maar ook erg leuk om van een huis je thuis te maken. We hadden het geluk dat we beide nog inwonend waren en we daarom eerst het hele huis klaar konden maken alvorens we erin trokken. Na negen maanden was het zo ver… we gingen over en ik werd ingeschreven in de gemeente Waalwijk, officieel import brabo!

En dan begint het pas echt… je moet je leven opnieuw opbouwen. Ik ontkwam er niet aan dat een deel van mijn leven dat ik in Groningen had mettertijd verloren ging, hoe hard ik er ook voor werkte om het te behouden, het ging niet. Vriendschappen gingen verloren omdat er niet wederzijds in geïnvesteerd werd en dat heeft me toen veel verdriet gedaan maar ik besloot mijn schouders eronder te zetten en hier in de omgeving te integreren. Ik kreeg een nieuwe baan en mijn Instagram waarop ik heel de verbouwing had bijgehouden van ons huis groeide uit tot een leuke hobby. Er ontstonden vriendschappen door en ik had weer veel contact met leeftijdsgenoten en sprak ook gezellig af. 

Ik kocht Jip, een babykonijntje omdat ik toch graag een dier wilde. Ik kom zelf van het platteland en mijn moeder heeft altijd veel hobby dieren gehad waardoor het bij ons altijd erg op een kinderboerderij leek. Toen ik uit huis ging wilde ik er niks meer van weten, de verantwoordelijkheid voor al die dieren en het werk dat het met zich mee brengt was ik zat en ik wilde gaan en staan waar ik zin in had. Dat heeft maar even geduurd haha en toen vond ik het zo saai en stil dat ik Wes smeekte om een dier. Een hond was niet haalbaar omdat Wes veel werkt en ik onregelmatig en een kat wilde Wes niet dus werd het een konijn. Ik moest er overigens zes weken lang om zeuren voordat hij akkoord ging maar sindsdien hebben we Jippekind en later kwam Lola er ook nog bij (nu nog een paar geiten, kippen en een shetlander voor Liva toch schat? ;)).

“Het enige gemis wat nooit gaat wennen is het missen van mijn familie”.

Inmiddels woon ik drie jaar hier en voel ik mij hier meer thuis dan in Groningen. Als ik naar mijn ouders toe rijd en ik kijk om me heen naar de omgeving waar ik geboren en getogen ben dan voelt het als een periode die achter me ligt en wat ook goed is zo. Ik weet hier in het Zuiden alles te vinden, in Groningen moet ik echt weer zoeken. Ik heb hier al mijn vrienden, mijn werk, mijn leven… alles. Ik geniet hier en ik hoor hier. Het enige gemis wat nooit gaat wennen is het missen van mijn familie. 

We plannen zo vaak mogelijk dat we elkaar zien, en dat lukt over het algemeen zeker elke twee weken. Het heeft ook z’n charmes dat als je elkaar ziet het altijd leuk is, je hebt geen tijd voor negatieve dingen en het zijn altijd momenten vol gezelligheid en warmte. Maar het niet even zomaar aanwaaien is iets wat we allemaal jammer vinden, mijn ouders zien dat ik hier heel gelukkig ben en dat maakt het dragelijk voor ze, maar Liva groeit elke dag en ze kunnen niet komen knuffelen wanneer ze willen, we moeten het altijd plannen. Desondanks drink ik elke ochtend koffie bij mijn ouders, vaste prik! Hoe dan? Lang leve facetime… “trrrring” daar is onze dochter! Je moet er gewoon het beste van maken… 

Ben jij gelukkig op de plek waar je woont?

Liefs Nanda