Mijn kraamweek

Daar is hij dan… de beloofde blog over mijn kraamweek maar eigenlijk is het een ode aan mijn kraamverzorgster want dat verdient ze! 

Maandag 30 september 2019 om 13:22 werd ons grootste geluk geboren, onze dochter Liva. Nadat wij 24 uur ter observatie in het ziekenhuis hadden doorgebracht mochten we naar huis, iets waar we zo aan toe waren. In het ziekenhuis was het tijdens de nacht niet helemaal goed gegaan, ik had tijdens de laatste weken van mijn zwangerschap gekolfd om de borstvoeding al op gang te brengen (dit omdat Liva heel groot werd geschat en deze kinderen vaak bijvoeding nodig hebben, zo kon ik haar eventueel met moedermelk bijvoeden) en daarom lag zij direct na de bevalling al te klokken aan de borst. Doordat de bevalling zo snel was gegaan en omdat ze al best wat voeding kreeg werd Liva misselijk. Desondanks wilde de nacht verpleegkundige, tegen mijn gevoel in (maarja net bevallen, hormonaal en kersverse moeder… ik vertrouwde haar) dat ik haar aanlegde wanneer ze huilde. Lang verhaal kort: Liva was enorm gestrest, misselijk, heeft uuuuren aan mijn borst gelegen, ik was 26 uur wakker, Liva huilde hartverscheurend de hele nacht en tegen de ochtend had ik geen vel meer op mijn tepels… TOP! Wij waren dus blij om naar huis te gaan. 

Thuis aangekomen zagen wij al gauw Barbara haar blauwe autootje de straat inrijden en parkeren, een last viel van mijn schouders… mijn kraamweek kon beginnen! Omdat Liva alleen maar ontroostbaar had gehuild was ik mega onzeker geworden, hoezo sliep mijn kind niet na de bevalling? Dat doen praktisch alle kinderen! Heeft ze pijn? Is ze ongelukkig? Is er iets mis met haar? Je begrijpt dat ik Barbara heel erg nodig had om weer even te aarden, want het is in mijn geval een feit “niks zo onzeker als een kraamverzorgster die moeder is geworden”. 

Al een paar uur nadat wij thuis waren gekomen keerde de rust terug. Bij mij maar ook bij Liva (het ene heeft invloed op het andere he). We praatten over de bevalling, de uren in het ziekenhuis, de horrornacht die we achter de rug hadden en over hoe ik me voelde. We dronken thee en het was of Barbara hier al tien jaar over de vloer kwam. Daarna stuurde ze me naar bed, Liva werd naast mijn bed voor het eerst door haar in bad gedaan en ze keek met me mee toen ik Liva aan de borst legde. Wat was het fijn dat ze er was en het is geen moment ongemakkelijk geweest. 

Doordat ik zo’n goede bevalling had gehad en er zonder erge kleerscheuren (welgeteld drie hechtingen) uit was gekomen ging mijn herstel vlot. Ik voelde me goed en kon daardoor echt genieten. Het enige wat roet in het eten gooide waren die tieten van mij, en dan vooral mijn tepels. Meine güte wat deed dat zeer, ik zat met kromme tenen en tranen over mijn wangen te voeden en ik kan oprecht zeggen dat het voeden pijnlijker was dan bevallen. Barbara besloot dat het zo niet langer kon en stelde voor om twee dagen te kolven om die tepels te helpen genezen, ze beloofde dat Liva weer aan de borst kwam en zo geschiedde. Nu drie weken later heb ik Liva nog steeds niet volledig live aan de borst maar kolf ik nog een aantal voedingen om mijn tepels te ontzien. Door die valse start in het ziekenhuis is mijn borstvoedingsavontuur nog steeds geen grote pret, maar met hulp van Barbara en een lactatiekundige gaat het stapje voor stapje de goede kant op. 

Afgezien van het boobie probleem zat ik echt op een roze wolk. Wij zijn zo intens verwend door Barbara. Koppen thee aan de lopende band, de meest heerlijke fruitcocktails overtroffen al mijn verwachtingen en elke middag lunchten Wes, ik en Barbara gezellig aan de keukentafel. Barbara leerde Wes alles wat hij weten moest als kersverse papa en ik keek heel trots toe. Ze stuurde me naar bed (die ze overigens elke dag verschoonde!), hielp mij mijn grenzen bewaken, herinnerde mij eraan kraamvrouw te zijn en verbood me de was op te vouwen (stiekem toch weleens gedaan) en daardoor zat ik in een mega verliefde bubbel. Een groot deel van de kraamweek heb ik in bed doorgebracht, ik kwam alleen beneden om te lunchen en te dineren en dook dan weer mijn bed in om te babyknuffelen. Ik heb het gevoel dat ik niet goed uit kan leggen wat zij voor ons betekent heeft maar zonder haar had ik het niet gekund. De praktische dingen zoals bijvoorbeeld een badje hoefde ik niet te leren, maar ik had echt iemand nodig die me het vertrouwen gaf in mijn nieuwe rol als kersverse moeder, iemand die me kon sturen of gewoon eens vertelde wat ik moest doen zodat ik zelf niet na hoefde te denken (kan soms heel lekker zijn haha). 

De dag voordat ze weg zou gaan heb ik haar cadeaus zitten inpakken (ja ze verlaat het huis niet met lege handen) en een kaart zitten schrijven. Ik heb echt hartverscheurend zitten brullen en moest het schrijven af en toe onderbreken omdat de kaart anders weg zou drijven. Aan de ene kant natuurlijk kraamtranen maar aan de andere kant ook echt omdat wij haar vreselijk gaan missen, omdat er alweer een hoofdstuk werd afgesloten; namelijk de kraamweek. 

Nu zijn we een paar weken verder en hebben Barbara en ik nog steeds bijna dagelijks app contact. De eerste week na de kraamweek vroeg Barbara me nog elke ochtend hoe de nacht was gegaan, hielp ze me verder met mijn borstvoedingsavontuur, belden we toen ik het even niet meer zag zitten en kwam ze gezellig op kraambezoek. Lieve Barbara, voor de honderdste keer bedankt voor alles! Ode aan mijn geweldige kraamverzorgster… mijn collega en ook zeker vriendin <3.